İçim şişti yeminlen. Sosyolog kimliğimi uzanıp alabileceğim bir uzaklıkta bırakıp içi şişmiş bir yurttaş kimliğimle iki satır yazacağım, sonra işime devam edeceğim.
30 Mart yerel seçimlerinin gündelik muhabbetlerimizdeki oranı her geçen gün artıyor. Benim tanıdığım herkes kategorik AKP karşıtlığında birleşse de bundan başka ortak bir yönleri yok. Kimi CHP'ye ateş püskürüyor, kimi HDP'ye, kimi direniş ruhunun nostaljisi çok satanlardan reyonlarda yerini aldığını düşünüyor.
Nitekim inancını kaybettiğini söyleyen arkadaşım, bunu söyledikten takriben otuz beş kırk dakika sonra Nevizade gaz altında kaldığında öfkesinden yerinde duramıyor. Üç dört meyhanenin ortak terası gibi olan terasta öksürmeyen, ağzını burnunu kapatacak bir şey bulmak için aranmayan kimse kalmamış. Bir kez daha böcek gibi zehirlenerek öldürülmeye çalışılıyoruz. Bu defa sokağa bile çıkmadığımız halde, güzel güzel demlenirken boğularak öleceğiz. Rakı kadehini eline alıp avucunda sıkı sıkı tutarak ayağa kalkıyor, yüzünü, terastaki masaların çoğunu görecek kadar mekandaki insanlara çevirerek, o kadarcık kadından beklenmeyecek gür sesiyle başbakana kadeh kaldırıyor. İkinci "şerefe"de sesi artık yalnız değil. Terastaki bütün masalar kadeh kaldırarak katılıyor. Ben de gaz maskemi çıkarıp rakımdan bir yudum aldıktan sonra geri takıyorum.
Çok geçmeden yanımızdaki uzun masadan genç bir adam gelip eliyle, geldiği masadaki çifti göstererek fazla maskem olup olmadığını soruyor. Masalarında hamile bir kadın var, gazdan etkilenmesinden korkuyorlar. İçinde Gezi'den kalma biraz ruj izim olan maskeyi çıkarıp veriyorum. Eşiyle gülümseyerek teşekkür ediyorlar. Yanlış hatırlamıyorsam böyle bir şeydi zaten. Astım bir kadının hamile bir kadının takması için maskesini hiç düşünmeden çıkarıp vermesinin yüceltilecek bir erdem, istisnai bir iyilik olmadığı, neoliberal kapitalizmin acımasızlığıyla yoğrulduğumuz halde içimizdeki iyiliğin ölmediğini görmüştük Gezi'de. Biz iyiydik de siyasetimiz kötüydü. O kadar kötü ki içimizdeki iyiliği unutmuştuk be.
İki kelimeyle coşkulanarak birlikte kadeh kaldıran ve birbirini zerrece tanımayan o yüzlerce insanın çoğunun AKP karşıtı olduğunu varsayıyorum. Olmayanlar da o akşam "kendi devletim beni neden öldürmek istiyor acaba?" diye muhakkak bir geçirmiştir içinden. Karşıtların çoğu birbirine de karşıttı muhtemelen. Kimi CHP'den umutludur, kimi değil oyunu günahını vermeyecek kadar kızgındır CHP'ye, kimi BDP'den bir an bile şaşmamış, kimi HDP ile umutlanıp hayal kırıklığına uğramıştır. Yahu kendi annemle babam, benle sevgilim bile fikir ayrılığı içindeyiz. Aynı düşüneceğiz diye bir kaide yok, olamaz da zaten ama içinde bulunduğumuz durumun karmaşıklığının iyi bir göstergesi bu.
Şahsen, yaklaşmakta olan seçimle ilgili olarak öfkeliyim. Bunun seçim filan değil düpedüz kepazelik olduğunu düşünüyorum. Benim aksime küfürle hiç arası olmayan bir arkadaşımın yıllardır kullandığı bir söz açıklıyor durumu: "Bok değil, kaka". Birinden birini, kötünün iyisini seçmekle seçim yapmak aynı şey değildir. Mevcut durum üzerinde iradi bir eylem sergilemek hiç değildir. En basitinden İstanbul'da Sarıgül'ü seçmenin denize düşüp yılana sarılmaktan farkı olmadığını düşünüyorum.
CHP'nin sol bir parti olmadığını zaten biliyorduk. Bu seçimle sol seçmenine attığı kazık da gözden kaçacak gibi değil. CHP, yakın zamanda Türkiye siyasetinin rotasını belirleyeceğini düşündüğü İstanbul'dan cemaatçi, Ankara'dan MHP'li aday çıkararak sol seçmenine açıkça "yersen" diyor. Hedef kitlesi sağ seçmen çünkü. Artı, Sarıgül'ün pirüpak bir belediye başkanı, Yavaş'ın MHP'li ama iyi (benim tanıdığım iyi MHP'liler de var?) olduğunu düşünen ciddi bir sosyal demokrat kitle de var. Üzgünüm ama AKP'nin 12 yıllık iktidarı boyunca demokrasiyi de barışı da gerçekten dert edinmiş olduğuna ne kadar inanıyorsam CHP'nin İstanbul ve Ankara adaylarına da o kadar güveniyorum. CHP'nin solla uzaktan yakından ilgisi olmadığı bundan fazla netleşemezdi. Bir dönem umutlarımızı fena halde bağladığımız, solun da popülizm yapabileceğini ve popülizmin illa ki pespayelik anlamına gelmesi gerekmediğini kanıtlayan Sırrı Süreyya Önder'in CHP'nin oylarına yönelik "bölmeyeceğiz, parçalayacağız" söylemini inanılmaz düşmanca ve itici bulsam da şu konuda haklı olduğunu düşünüyorum: CHP Malatya'dan da pekala Mehmet Ali Ağca'yı aday gösterebilir, çizgisini de bozmamış olur. Onun dışında Önder'in, Gülen rahatsızlandığında araması da, Apo'nun sözünden çıkmaması da beni parçalıyor. "Çok mutlu olabilirdik" diyorum içimden.
Yazın neler ummuştuk CHP'den. Seçimde, Gezi'de aktif katılım göstermiş ve mimarlık veya şehircilikten gelen birilerini aday gösterir diye ummuştuk. Şimdi karşılaştığımız şu tabloya bak. CHP Gezi'den hiçbir şey anlamamakla kalmamış, bir de üstüne üstlük kendi seçmeninin zor durumundan faydalanıyor.
Ben, siyaset konusunda en çok babamın fikirlerine değer veririm. Babam olmasaydı da ideolojisini aynı takdirle karşılardım diye düşünüyorum. Bugünlerde de yanılmıyorsam, gerçekten sosyalist bir parti seçeneği olmadığı için aynı karamsarlığı, küskünlüğü ve hatta huysuzluğu paylaşıyoruz. Elbette onun küseli bir benim yaşım kadar olmuştur ama ben henüz sadece 10 yıldır oy vermekte olan bir taze olarak "seçim" diye ittirilen kepazelikten duyduğum mide bulantısı yeni yeni artıyor. Seçim barajının bu kepazeliğin daniskası olduğunu söylememe gerek dahi yok.
Türkiye'de çoğu şey gibi siyasetin de maç kafasıyla deneyimlendiğini göz önünde bulundurarak "top yuvarlak, maç 90 dakika" diyorum. 30 Mart'a kadar daha kim bilir neler olacak. Geçenlerde İDP kuruldu misal, sessiz sedasız ama umutlarımı yeşertecek kadar gümbür gümbür. Seçim vakti geldiğinde babamın stratejisini izlemeye karar verdim. Araştırma sonuçlarına göre davranacak, CHP ile İstanbul arasında kritik bir mesafe kalmışsa bir omuz da ben vereceğim. Bütün bıkkınlığımı, tiksintimi, yediğim gazları, geçirdiğim astım krizlerini, kendimi böcek gibi hissettiğim anları, kadın olarak, insan olarak gördüğüm baskı ve şiddete karşı biriken tepkilerimi bir araya toplayıp, aklımın içinde volta atan "gelenin gideni aratmayacağı ne malum" ve "ne zaman 'nasolsa bundan kötüsü olamaz' dense hep daha kötüsü olur" gibi düşünceleri bastırarak bilmem kaçıncı kez, inanmadığım bir insana, inanmadığım bir partiye oy vereceğim. İşte bunun adı da seçim, bunun adı da demokrasi, bunun adı da siyaset olacak. Yersen.
(Fotoğraf şuradan.)
30 Mart yerel seçimlerinin gündelik muhabbetlerimizdeki oranı her geçen gün artıyor. Benim tanıdığım herkes kategorik AKP karşıtlığında birleşse de bundan başka ortak bir yönleri yok. Kimi CHP'ye ateş püskürüyor, kimi HDP'ye, kimi direniş ruhunun nostaljisi çok satanlardan reyonlarda yerini aldığını düşünüyor.
Çok geçmeden yanımızdaki uzun masadan genç bir adam gelip eliyle, geldiği masadaki çifti göstererek fazla maskem olup olmadığını soruyor. Masalarında hamile bir kadın var, gazdan etkilenmesinden korkuyorlar. İçinde Gezi'den kalma biraz ruj izim olan maskeyi çıkarıp veriyorum. Eşiyle gülümseyerek teşekkür ediyorlar. Yanlış hatırlamıyorsam böyle bir şeydi zaten. Astım bir kadının hamile bir kadının takması için maskesini hiç düşünmeden çıkarıp vermesinin yüceltilecek bir erdem, istisnai bir iyilik olmadığı, neoliberal kapitalizmin acımasızlığıyla yoğrulduğumuz halde içimizdeki iyiliğin ölmediğini görmüştük Gezi'de. Biz iyiydik de siyasetimiz kötüydü. O kadar kötü ki içimizdeki iyiliği unutmuştuk be.
İki kelimeyle coşkulanarak birlikte kadeh kaldıran ve birbirini zerrece tanımayan o yüzlerce insanın çoğunun AKP karşıtı olduğunu varsayıyorum. Olmayanlar da o akşam "kendi devletim beni neden öldürmek istiyor acaba?" diye muhakkak bir geçirmiştir içinden. Karşıtların çoğu birbirine de karşıttı muhtemelen. Kimi CHP'den umutludur, kimi değil oyunu günahını vermeyecek kadar kızgındır CHP'ye, kimi BDP'den bir an bile şaşmamış, kimi HDP ile umutlanıp hayal kırıklığına uğramıştır. Yahu kendi annemle babam, benle sevgilim bile fikir ayrılığı içindeyiz. Aynı düşüneceğiz diye bir kaide yok, olamaz da zaten ama içinde bulunduğumuz durumun karmaşıklığının iyi bir göstergesi bu.
Şahsen, yaklaşmakta olan seçimle ilgili olarak öfkeliyim. Bunun seçim filan değil düpedüz kepazelik olduğunu düşünüyorum. Benim aksime küfürle hiç arası olmayan bir arkadaşımın yıllardır kullandığı bir söz açıklıyor durumu: "Bok değil, kaka". Birinden birini, kötünün iyisini seçmekle seçim yapmak aynı şey değildir. Mevcut durum üzerinde iradi bir eylem sergilemek hiç değildir. En basitinden İstanbul'da Sarıgül'ü seçmenin denize düşüp yılana sarılmaktan farkı olmadığını düşünüyorum.
CHP'nin sol bir parti olmadığını zaten biliyorduk. Bu seçimle sol seçmenine attığı kazık da gözden kaçacak gibi değil. CHP, yakın zamanda Türkiye siyasetinin rotasını belirleyeceğini düşündüğü İstanbul'dan cemaatçi, Ankara'dan MHP'li aday çıkararak sol seçmenine açıkça "yersen" diyor. Hedef kitlesi sağ seçmen çünkü. Artı, Sarıgül'ün pirüpak bir belediye başkanı, Yavaş'ın MHP'li ama iyi (benim tanıdığım iyi MHP'liler de var?) olduğunu düşünen ciddi bir sosyal demokrat kitle de var. Üzgünüm ama AKP'nin 12 yıllık iktidarı boyunca demokrasiyi de barışı da gerçekten dert edinmiş olduğuna ne kadar inanıyorsam CHP'nin İstanbul ve Ankara adaylarına da o kadar güveniyorum. CHP'nin solla uzaktan yakından ilgisi olmadığı bundan fazla netleşemezdi. Bir dönem umutlarımızı fena halde bağladığımız, solun da popülizm yapabileceğini ve popülizmin illa ki pespayelik anlamına gelmesi gerekmediğini kanıtlayan Sırrı Süreyya Önder'in CHP'nin oylarına yönelik "bölmeyeceğiz, parçalayacağız" söylemini inanılmaz düşmanca ve itici bulsam da şu konuda haklı olduğunu düşünüyorum: CHP Malatya'dan da pekala Mehmet Ali Ağca'yı aday gösterebilir, çizgisini de bozmamış olur. Onun dışında Önder'in, Gülen rahatsızlandığında araması da, Apo'nun sözünden çıkmaması da beni parçalıyor. "Çok mutlu olabilirdik" diyorum içimden.
Yazın neler ummuştuk CHP'den. Seçimde, Gezi'de aktif katılım göstermiş ve mimarlık veya şehircilikten gelen birilerini aday gösterir diye ummuştuk. Şimdi karşılaştığımız şu tabloya bak. CHP Gezi'den hiçbir şey anlamamakla kalmamış, bir de üstüne üstlük kendi seçmeninin zor durumundan faydalanıyor.
Ben, siyaset konusunda en çok babamın fikirlerine değer veririm. Babam olmasaydı da ideolojisini aynı takdirle karşılardım diye düşünüyorum. Bugünlerde de yanılmıyorsam, gerçekten sosyalist bir parti seçeneği olmadığı için aynı karamsarlığı, küskünlüğü ve hatta huysuzluğu paylaşıyoruz. Elbette onun küseli bir benim yaşım kadar olmuştur ama ben henüz sadece 10 yıldır oy vermekte olan bir taze olarak "seçim" diye ittirilen kepazelikten duyduğum mide bulantısı yeni yeni artıyor. Seçim barajının bu kepazeliğin daniskası olduğunu söylememe gerek dahi yok.
Türkiye'de çoğu şey gibi siyasetin de maç kafasıyla deneyimlendiğini göz önünde bulundurarak "top yuvarlak, maç 90 dakika" diyorum. 30 Mart'a kadar daha kim bilir neler olacak. Geçenlerde İDP kuruldu misal, sessiz sedasız ama umutlarımı yeşertecek kadar gümbür gümbür. Seçim vakti geldiğinde babamın stratejisini izlemeye karar verdim. Araştırma sonuçlarına göre davranacak, CHP ile İstanbul arasında kritik bir mesafe kalmışsa bir omuz da ben vereceğim. Bütün bıkkınlığımı, tiksintimi, yediğim gazları, geçirdiğim astım krizlerini, kendimi böcek gibi hissettiğim anları, kadın olarak, insan olarak gördüğüm baskı ve şiddete karşı biriken tepkilerimi bir araya toplayıp, aklımın içinde volta atan "gelenin gideni aratmayacağı ne malum" ve "ne zaman 'nasolsa bundan kötüsü olamaz' dense hep daha kötüsü olur" gibi düşünceleri bastırarak bilmem kaçıncı kez, inanmadığım bir insana, inanmadığım bir partiye oy vereceğim. İşte bunun adı da seçim, bunun adı da demokrasi, bunun adı da siyaset olacak. Yersen.
(Fotoğraf şuradan.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder