Mayıs yağmuru

Akşamüstü. Mayıs sonu. Hava kapalı, serin. Cam kenarındaki kanepede kıvrılmış kitap okurken yağmur yağmaya başladı. Kalkıp küçük bir bardağa biraz viski koydum, kanepedeki battaniyeyi omzuma alıp balkona çıktım oturdum. Yağmur hızını artırdı. Hiçbir şey düşünmeden öylece oturmaya kararlıydım. Yağmurun sesi, kokusu o kadar. Beceremedim. Caminin bahçesinden yükselen yaşlı çınar tam göz hizamda. Gözlerimi ona dikip kaldım. Biraz sonra yaşlar inmeye başladı yanaklarımdan. Gözlerimi çınardan hiç ayırmadım. Her şeyi düşünerek öylece oturdum.

Müjgan içeride sesini çıkarmıyor ama dışarı çıkmak için beni bekliyordu. Çıktık. Yağmur hızını artırdı, biz yavaşladık. Müjgan hızlı hızlı yürür normalde, tazılık. Bu defa ikimiz iki yaşlı gibi ağır ağır çıktık yokuşu, ıslandık. Tınmadık. Dar kaldırımın üzerine kırılgan bir engel gibi eğilmiş incecik bitki gövdeleri üzerinden bir küçük hanımefendi gibi atlayışını izleyip güldüm. Beni hiç ummazken güldürüyor zaten. İlk geldiğinden beri böyle. 

Ayşe Tangosu

Les Choses de la Vie

Birkaç yıl önce bu filmi izleyip filmde yetmezmiş gibi şarkıda da kendimi kadının yerine koyunca ne kadar özel bir bağ varmış gibi hissetmiştim. Filmle aramda elbette, Romy Schneider'la, Michel Piccoli'nin canlandırdığı kaz kafalı karakterle... Bugün Piccoli'nin ardından bu şarkı paylaşılınca o bile elimden alınmış gibi oldu. 

Cet Amour

Cet amour

Si violent

Si fragile

Si tendre

Si désespéré

Cet amour

Beau comme le jour

Et mauvais comme le temps

Quand le temps est mauvais

Cet amour si vrai

Cet amour si beau

Si heureux

Si joyeux

Et si dérisoire

Tremblant de peur comme un enfant dans le noir

Et si sûr de lui

Comme un homme tranquille au milieu de la nuit

Cet amour qui faisait peur aux autres

Qui les faisait parler

Qui les faisait blêmir

Cet amour guetté

Parce que nous le guettions

Traqué blessé piétiné achevé nié oublié

Parce que nous l’avons traqué blessé piétiné achevé nié oublié

Cet amour tout entier

Si vivant encore

Et tout ensoleillé

C’est le tien

C’est le mien

Celui qui a été

Cette chose toujours nouvelle

Et qui n’a pas changé

Aussi vrai qu’une plante

Aussi tremblante qu’un oiseau

Aussi chaude aussi vivant que l’été

Nous pouvons tous les deux

Aller et revenir

Nous pouvons oublier

Et puis nous rendormir

Nous réveiller souffrir vieillir

Nous endormir encore

Rêver à la mort,

Nous éveiller sourire et rire

Et rajeunir

Notre amour reste là

Têtu comme une bourrique

Vivant comme le désir

Cruel comme la mémoire

Bête comme les regrets

Tendre comme le souvenir

Froid comme le marbre

Beau comme le jour

Fragile comme un enfant

Il nous regarde en souriant

Et il nous parle sans rien dire

Et moi je l’écoute en tremblant

Et je crie

Je crie pour toi

Je crie pour moi

Je te supplie

Pour toi pour moi et pour tous ceux qui s’aiment

Et qui se sont aimés

Oui je lui crie

Pour toi pour moi et pour tous les autres

Que je ne connais pas

Reste là

Lá où tu es

Lá où tu étais autrefois

Reste là

Ne bouge pas

Ne t’en va pas

Nous qui nous sommes aimés

Nous t’avons oublié

Toi ne nous oublie pas

Nous n’avions que toi sur la terre

Ne nous laisse pas devenir froids

Beaucoup plus loin toujours

Et n’importe où

Donne-nous signe de vie

Beaucoup plus tard au coin d’un bois

Dans la forêt de la mémoire

Surgis soudain

Tends-nous la main

Et sauve-nous.

Extrait de Jacques Prévert, Paroles, Paris, Gallimard, 1946.

Belki de

Ferdi Özbeğen Şan Konseri kaydından yıllardır sezgisel bir korkuyla kaçıyordum. Hiçbir rakı yetmez gibi geliyordu dinlemeye, açık yarayı dağlamak gibi hem, ne lüzum var.

Ama ölümün ak taş ardında saklanan kara yılanı bulması gibi konserin içinden bir şarkı da sabaha karşı ayaklarıyla geldi, karşıma oturdu ve kaçmakta ne kadar haklı olduğumu gösterdi. 

Şarkıdaki kadın olduğuma inandım hemen. Vaktiyle gerçekten sevilmiş olduğuma, kim bilir belki hâlâ bir nevi sevildiğime. Bunlar inanması güzel şeyler ve işin doğrusu kavuşamamayı her zaman sevmişimdir. Hiçbir şeyin kötüye gitme ihtimali olmaz, her şey ancak daha güzel olabilir. 

Şarkının bir sözünü aklımdan çıkarıp atamıyorum: "Belki de sen çaresiz olduğun için güzelsin." Sen güçlü kadınlığa yıllarını ver, sonra elinde kadehle kalakal "Çaresiz miyim ben?" diye. İlk tepkim tabi ki "Ne münasebet!" oldu. Fakat şarkı çöktükçe çöküyor içime. Oysa biliyorum, ben çarenin ta kendisiyim, biliyorum... Anlamak çözmeye, bilmek de inanmaya yetmiyor işte. 

Şarkı hissetti sanki. Tam güçleniyorum yeniden, sert bir kabuk bağlıyor kırılacaklarım... Yola bir müddet böyle devam etmeye ihtiyacım var. Kırık bir kalbi ne onarabiliyorum ne de taşıyabiliyorum. O yüzden en iyisi gözümün önünden kaldırmak. 

...Derken "belki de sen çaresiz olduğun için güzelsin". Değilim. Çaresiz değilim. Değilim.

Kış Işığı