Bir bir sayarak başladığım günler yıla tamamlandı işte. Koskoca bir yıl. Ne bir yıl önceki kadınım artık, ne de üç yıl önceki. Acılaştım. Enkaz devralmamışım, enkazlığı devralmışım. Onun hayatını yoluna koyabilmesi için benim yoldan çekilmem gerekiyormuş.
Hatırlamak istemez beni. Hatırlarsa bir insanın başka bir insanı nasıl sevebildiğini de hatırlamak zorunda kalır. Başka kadınlar nasıl dokunuyor acaba? Onu "anlamayan, Müjganlığının farkına varmayan" insanlarla birlikte olduğunu düşünmek yüreğimi burkuyor. Kim bilir, hayalindeki kadını bulup çoktan evlenmiştir, daha ben günleri sayarken belki. Neden olmasın? Şöyle meslektaş, birlikte aynı filmleri tekrar tekrar izleyebileceği, içi dolusu ağlayabileceği, birlikte içmesi keyifli ama onun sağlığını da gözetmeyi ihmal etmeyen, "fazla" feminist olmayan, elini tutmaktan imtina etmeyeceği, uzun boylu güzel bir kadınla mesela. Düğününde Melih Kibar çalmış mıdır? "Her şey seninle güzel" iyi giderdi, tam düğün şarkısı.
Tek fotoğrafımızı ona verirken de biliyordum kolay unutacağını. "Benim aklımda kazılı, sende kalsın" demiştim. "Yapamıyorum" deyip eşyasını toplayıp gittiği gün, 24 Haziran. Eşyasını o toplamadı, hayır, ben toplayıp koymuştum çantasına. İp boğazıma geçmişken hiç değilse ayaklarımın altındaki tabureye tekmeyi kendim atmalıydım.
Bir yıl sonunda ben, beni anlayan, Leylâlığımın farkına varan ve Leylâlığımı seven bir insanla paylaşıyorum hayatı. İçimdeki bu acılık, ayak bileğimdeki yara gibi kalıcı ve hiç geçmeyecek, anladım. Ama acıyı paylaşınca hayat biraz daha yaşanabilir oluyor, her yeni gün biraz daha az ağır. Yoldaşlıktan başka bir şey değildi zaten istediğim, iki kişilik bir insan zinciri. Onu buldum. Ve her şey geçti diye yalan söylemek zorunda bırakmıyor beni. Hiçbir şeyi saklamak zorunda değilim. Kırıldığım yerden acıyorum hâlâ, unutmuyorum. Bu sayede artık daha iyi biliyorum sevginin kıymetini. Sızı hatırlatıyor. Varsın ben unutulayım, umurumda değil.
24 Haziran kutlu olsun.
Sevginin kaynağı içimizde sınırsız, bu kaynağı yönetebilseydik keşke, terazisi yok, dümeni de yok hakedeni haketmeyeni ayırdedemiyor. Bir güleryüze bir tatlı dile akıveriyor.... seviyor sonra hesapsızca nedensizce... ama bir gün sevdiğiniz gidiyor... gülümsemeler kesilse de seviyorsunuz ne yazıkki ama sevginiz beslenmeyince karşıdan, acıyor her bir zerreniz, kanıyor yüreğiniz. sevgi akıyor ve duvara çarpıyor. çaresizce geriye dönüyor.... bu ne kadar devam edebilir ki, sahi acının bir eşiği var mı?
YanıtlaSil