Nefes. Hepsi, her şey bir nefesle başlamıyor mu? Ama artık
alamıyorum işte. Dayanamıyorum. Boğuluyorum. Kokuyor. Çok, çok kötü kokuyor. Midem bulanıyor.
Kalkıp televizyonu açıyorum. Bütün kanallarda aynı suret.
Başka ülkelerin kanallarını arıyorum, bir surat görebilmek için. Benzer bir
renk, bir doku var onlarda da. Başka türlü ama. Bir ince işçilik ürünü sanki
yüzleri. İkiyüzlü, sinsi, tekinsiz. Burada bir yüz bile göremiyorum, yok.
İnsana, hayvana, ağaca, yaşayan her şeye ve herkese duydukları nefret,
kustukları öfke kokuyor. Hiç sevmemiş, hiç sevişmemiş gibi bakıyorlar insanın
yüzüne. Çocuklarının yüzüne bir daha hiç bakmak zorunda kalmayacakmış gibi
davranıyorlar.
Kesif, yükü ağır bir koku bu. Yanık insan eti kokuyor. “Tahrik
vardı” diyor biri, yüzünü göremiyorum ama yanan yağın kokusunu da alıyorum bu
defa. Çıtırdıyor. Onlarca insanın eti ince bir çıtırtıyla yanarak kararıyor.
Sabah uyanıp yıkadıkları yüzleri, taradıkları saçları, güneşe bakarken kısılan
gözleri, hepsi.
“Su testisi”… “Su yolu”… Yüzlerini göremediğim sesler
karışıyor birbirine, koku ağırlaşıyor. Çok gürültü var, her cümleyi seçmek zor
ama hepsinde “Allah” geçiyor, duyuyorum. Yalnızca adını duyuyorum zaten. Burada
öyle biri yok. Bu adı kullanarak havayı ağırlaştıran, nefes almamızı istemeyen adamlar
var yalnızca.
Dört duvardan ibaret bir hücre. Sidik ve kusmuk kokuyor.
Kurumuş, tekrar işenmiş, tekrar kusulmuş. Kurumuş, ve tekrar. Canı
yanan, bilerek canı yakılan insanların çığlıkları yırtıyor havayı. Binanın
üzerinden uçan kuşlar irkilip bakıyor aşağı ama yan apartmanda oturan kimse
duymuyor, yarışma programı var televizyonda. “İşkence yok” diyor biri çıkıp. Elindeki
kan lekesini silmeye tenezzül bile etmeden.
Nefes alamıyorum. Dışarı çıkmam lazım. Bu eteğimi çok
seviyorum ama giyemem, rahat bırakmazlar. Rahat değilim, bırakmıyorlar.
Pantolon giysem ne fayda. Malıyım, mülküyüm hepsinin. Bana ne yapmak
istiyorlarsa öyle bakmak, hatta söylemek hakları. Başıma gelecek her şeyi hak
ettim çünkü ben. O meydana çıkmak demek ölmeyi göze almak demek. Madem ki
başına gelebilecekleri biliyordun, ölmen gayet makul. Daha hızlı yürümeliyim,
peşime takıldı işte. Bağırma bari. Peki ben neden utanıyorum senin yaptığından?
Önünden hızla geçtiğim reklam panosunda da aynı nefret dolu suret, öfke ve ölüm
saçarak gülümsüyor yine. Peşimdeki adama beni gösteriyor parmağıyla, “hakkın o
senin” diyor, “sen istedikten sonra her karı helal sana”.
Dört yaş, altı yaş, on, on üç, on dokuz, yirmi yedi. Meni
kokusu bu, meni. Her yaştan kız çocuğunun üzerinde var bu koku. Daha dört
yaşındayken attırmış üzerine, kurumuş. Altıda yine. On, on üç, on dokuz, otuz.
Kalın, pis bir meni tabakası bu. Kokmaz sanırsın ama kokuyor. Dört yaşında ulan,
dört. Yüzün nerede? Kokuyor tabi, ne sandın. Altı yaşındaki çocuğun daha
çıkmamış memelerini avuçlarken içine çektiğin o koku var ya, işte o korkunun
kokusu. Otuz yaşına geldiğinde tek istediği sokakta özgürce yürüyebilmek olan
kadının öfkesinin kokusu. Madem ki bir kadınsın bu ülkede, göze almış olmalısın
bunları. Standart prosedür. Bu topraklar üzerinde yaşayan ne kadar erkek varsa,
malısın hepsinin. İsterse hepsi üzerinden geçebilir. İlk adetini bile olmadan
üzerinde kurumuş onca meni. Yapışmıyor bile artık, kurumuş, kat kat katılaşmış.
Allah korkusu olan namuslu erkeklerin şerefli menisi temizdir, bizim adet
kanımız pis. Ama bu leş gibi koku bizden gelmiyor.
Peşimi bıraktı nihayet. Dönüp öldürebilirdim onu. Onun adına
utanmasaydım, arkamı döndüğümde yüzü olmayan bir baş görme fikri irkiltmeseydi
beni. Bu ülkede yaşadığım otuz yılın acısını tek bir adamı öldüresiye döverek
çıkarabilseydim… ne geçerdi elime, ne farkım kalırdı ondan? Özgürce sevmenin
yasak olduğu hayatının acısını çıkarmıyor mu o da benden? Ne çok acı varmış,
çık çık bitmedi. Canımız çıktı şurada yaşamaktan ama yaşadığımız hayatın acısı
çıkmadı bir türlü. En azından dönüp sorabilseydim, hesap sorabilseydim. Ne
istediniz ulan, ne istediniz? Bir bitmediniz ulan, yetmedi mi? Ne siz
erkeklikten bir bok anladınız, ne de bize kadınlığımızı yaşattınız. Aydınınızla
ayrı uğraşıyoruz, lümpeninizle ayrı.
“Tahrik” ne garip değil mi tacizci kardeşim? İnsan
yakıyorlar, senin benim gibi insan, kanlı canlı, nefes alan. Çıtır çıtır
yanıyor insanlar. “Tahrik vardı” diyor bir ses. Daha 25’ine bile varmamış
gencecik çocukları dövüyorlar, vuruyorlar, ateşe atıyorlar sokak ortasında
çünkü “tahrik” ettiler katillerini. Sana silah çeken adama sen neden taş
atıyorsun ki değil mi katil abim? Sonuçta baş baba bahşetmiş sana bu yetkiyi.
Sakince arkanı dön ve eğil. E tabi şimdi ben sana dönüp bir tane geçirsem, “tahrik”
etti dersin benim için, biliyorum. Otuz yıllık can sıkıcı bir tahrik hikâyesini
kimse dinlemek istemez sonuçta. Komiser beye kıçımın kıvrımlarından bahset, yürürken
göğsümün nasıl sallandığından. İnan bana anlayacak, hak verecektir sana.
Birlikte fotoğraf da çekinirsiniz sonra. Anı olur.
Bir dükkânın önünden geçiyorum. Yüzü olmayan bir başka ses
yükseliyor içeriden. Ses televizyondan geliyor. Parası yokmuş, bir trilyonu
varmış yalnız. Cebimi yokluyorum, iki lira çıkıyor. Bir de akbil. Gece gündüz
çeviri yapıyorum, sayfası 8 liradan. Bir çocuk parkının önünden geçiyorum. Tahterevallinin
bir tarafında emeğim, diğer tarafında gelirim. Ben nasıl para kazanılır
bilmiyorum. İnsanlık onurumun değerini öğrendim yalnız. Karın doyurmuyor, ilaç
almıyor, taksiye binmiyor insanlık onuru ama rahat bir uyku çekiyor geceleri.
Çekemiyorsa da kara kara düşünmekten: Nasıl para kazanılır bu işten? Elime
geçen üç kuruşla ne üst baş alıyorum, ne ıvır zıvır. Mutfak masraflarını
çıkarınca geri kalan iki kuruşu kenara ayırıyorum. Bir hayalim var çünkü.
Gitmek istiyorum. Gidip birazcık nefes almak istiyorum. Tek istediğim bu. Sokaklarında
özgürce yürüyebileceğim bir yere gitmek istiyorum be, tek bu. Recmeden
bakışlara maruz kalmadan sevgilimi sokak ortasında öpmek istiyorum be. Tecavüz
helal de sevmek günah mı?
Bir trilyon. Kimse tınmıyor duyunca. Yüzlerde hiç kıpırtı
yok. Ya kimse çok çalışmıyor ya da herkes çok iyi kazanıyor. Ya da ağızlarından
nefes alıyorlar. Burunlarında naylon mandallar var çünkü, almıyorlar kokuyu.
Başka açıklaması yok bunun. Ama öldü çocuk, sırtında çuvalla taşıdı adam.
Baklava çaldı çocuklar, hapse girdiler. Baklava kaç para? Bir trilyon kaç para?
Sahi kaç para eder bir trilyon? Hiç düşünmedim, istesem de düşünemem ki. Aklım
o kadar sıfır almıyor. İstemezdim o kadar param olsun. Ne yapar ki insan o
kadar parayı, ne işe yarar? Hayatımda hiç trilyon görmedim. Milyar da bir iki
kere görmüşümdür herhalde. Ama adım gibi eminim o trilyonun pis koktuğuna. Bir
ergenin beden dersinde giydiği spor ayakkabıları koysan o ayakkabı kutularına
öyle pis kokmaz. O trilyonun sahibi çok mu çalışmış o parayı kazanmak için? Gecesini
gündüzüne mi katmış, kılı kırk mı yarmış, emek mi vermiş, ne yapmış? Çıkarın şu
mandalları be, burnunuzu tıkayınca koku bir yere gitmiyor.
Gitmiyor işte bak. Taciz, tecavüz, işkence, cinayet, baskı,
zulüm, sansür, biber gazı, pişkinlik, yüzsüzlük, namussuzluk, onursuzluk, ikiyüzlülük, yalancılık,
yolsuzluk, sömürü, hakaret, aşağılama, nefret, kin, ayrımcılık, sürgünler,
kırımlar, tehcirler, katliamlar, bombalanan köyler kafileler, yaşından çok
mermiyle vurulan, küçük bedeni bin parçaya bölünen çocuklar, yanmış insan eti,
çocukluğuna kast edilmiş kadınların korkusu, öfkesi, tiksintisi, kurumuş meni,
üç çocuk, üç çocuk işçi, üç asker, okulsuzluk, kitapsızlık, hastanesizlik,
ilaçsızlık, lütuf gibi sunulan sadaka gibi verilen haklar, gırla haksızlık,
eşitsizlik, düşünce suçu, ifade suçu, halkı hayattan soğutma suçu, kesik ağaç,
yanan orman, hemen ardından gelen harç, beton, demir, sonra daha çok beton,
daha çok demir, daha çok para, daha çok, daha çok, daha çok.
Koku ağırlaştıkça dayanmak güçleşiyor. Nefes alamıyorum.
Aldığım son nefesle tükürecek bir yüz arasam, tek bir yüz bile yok karşımda. Oysa
ben sadece nefes almak istemiştim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder