Aşiyan-Sarıyer

Yürüdüm. İyi geldi. 

Sabah 7:45'te uyandım.

9'a doğru Aşiyan'daydım.

Hazır gelmişken üstada uğradım. Orhan Veli'ye bir dahaki sefere, söz.

Emek Cafe'de sucuklu menemen yiyesim, Yeniköy Kahvesi'nde sade bir türk kahvesi içesim geldi.

Durmadım. 

Hem de hiç.

Fotoğraf çekmek için toplam birkaç dakika hariç.

Kireçburnu fırınından annemler için çeşit çeşit tatlı kurabiye aldım. 

Kokladım kokladım, doydum.

Sarıyer'e vardım. 

Duramadım. 

Rumelikavağı'na bir şey kalmamış dedim.

Ama sahil yolu bitti. Ben de içerilere saptım.

Zamanın geçerken dokunmadığı sokaklar, bakkallar, evler, otobüs durakları ve dükkanlar gördüm. Perihan Abla ve Meraklı Melahat camdan cama konuşsalar şaşırmazdım.

Yaz gibi geldi. Çok huzurlu bir yere gidersin, ne bileyim Akyaka gibi. Öyle güzeldir ki huysuzlanırsın hani, biteceğini bilince insan. 

Beşiktaş'a döneceğimi, hatta Beşiktaş'ta yaşamaya devam edeceğimi düşününce huysuzlandım. Halbuki seviyorum evimi.

Burası ise bir masal, eski güzel zamanlarda geçen bir oyunun dekoru.

15 km'yi 2,5 saatte yürüyüyerek tamamladım Cumartesi sabahı keyfimi.

Türk sanat müziği de bana eşlik etti.

Güneş bir açtı bir kapadı, ara ara çiseledi. 

Oysa bütün gün güneşliydi, gökkuşağı da bir oldu hiç kaybolmadı gibi geldi.  

İnsanlar gülümsedi, köpekler gülümsedi.

Ben? Ben zaten gülümsüyordum:)

yine ağlara yakalandım

Emek Cafe'ye kahvaltıya gitmeli, deniz kenarına oturmalı

Yağmur çiselemeye başladı. Islatacak kadar değil, gökkuşağı yapacak kadar. Radyoda şarkı "how is the weather?" diye sordu, "çiseliyor" dedim. Yalan yok.

İSTANBUL HATIRASI

Yeniköy Kahvesi'ne çıkıp bir türk kahvesi içmeli

"Şehir" dekoru

Yer, gök, deniz

Birinci cemre balık ağlarına düşmüş meğersem...

Not: Fotoğrafların Instagram'la maymun edilmiş hallerine sağdaki Instagram linkine tıklayarak ulaşabilirsiniz.