Akdeniz Karadeniz

leyla yaşadığını mı yazıyor, yoksa yazdığını mı yaşıyor? leyla iyi ezberlenmiş bir metin mi? ne olursa olsun heyecanlı bir metin olduğu kesin. 

Sekiz sene sonra yine Doğu Karadeniz'deyim. Son zamanlarda aklıma üşüşen sorgulamaların hepsini İstanbul'da bırakarak geldim. Leyla'dan geçtim de geldim. Bakalım o da benden geçecek mi... 

Sekiz sene önce ilk saha çalışmam için bir kış ayı boyunca Artvin Yusufeli'nde, Barhal Çayı'nın üstünde bir pansiyonda kalmıştım. Her sabah aklımdan geçen ilk düşünce "yağmur mu yağıyor" olurdu. Çayın sesine alışmam neredeyse bir ayımı almıştı. Tam alıştığım sıralarda iş bitmiş, dönme vakti gelmişti. Bir de üstüne üstlük körkütük aşık olmuştum. Havaalanında "gitmek istemiyorum, geri döneyim ben" diye ağlayan bir kız çocuğu. 

Aşk gider, su kalır hocam. Sanırsın ki esas su akıp gider. Hayır, aşk gider. Bir daha da geri gelmez. Giden gitmez, kalan kalmaz aslında. Aşk gider, su kalır. Artvin Yusufeli'nde Barhal Çayı, Giresun Tirebolu'da dalgaların sesi işte... Hiçbir şeye inanmadığım kadar suya inanıyorum şu an. Hatta hiçbir şeye inanmıyorum sanırım. Güçlü bir alışkanlık su sesi. Zor yerleşiyor, yerleşti mi gitmiyor. 

Artvin ve aşk özdeş olmadığına göre artık, bu Doğu Karadeniz'de sahiden başka bir şey var. İçime işleyen, burnumda tüten, beni çağıran... Yeşili yeşil, havası hava, suyu su. Başka bir şey daha var ki dalgalarda buluyorum: Delilik. Bu deniz deli. Sınır bilmez. Bilse de oralı olmaz. 

Saha sonrası bulduğum boşlukta kendimi sahile attım. Ev hemen plajda zaten. Körliman'a kadar yürüyüp geri geldiğimde güneş batıyordu. Kaldığımız eve doğru meyletmiştim ki radyoda Leylalı bir şarkı çalmaya başladı. Bir bildiğim vardır herhalde diyerek evin önündeki plaja indim, bir taşın üstüne oturdum. Hiçbir şey düşünmeden yalnızca dalgaları izledim, dalgaları dinledim. 

Cayır cayır yanarak batmakta olan dev bir yük tankerine benziyordu güneş. Öyle görkemli yanıyor ve öyle dehşetli batıyordu ki son kıvılcımı da ince bir duman çıkararak denizde sönene kadar oturduğum yerden kalkamadım. Hürmetten kıpırtısızca izledim. Neden sonra bir Karadeniz kumsalında dehşet, hürmet ve bir anda çöken yağmurlu akşam serinliğinden titrediğimi fark ettim. 

Elimi sırt çantamın ön gözüne attım, elime kum geldi. İki ay kadar önce Akdeniz sahilinde yürürken çantama attığım deniz kabuklarının kumuydu elime gelen. Bir iki tane de buradan attım. İnce yağmurluğumun altına sızan akşam serinliği ile biraz daha ürperdikten sonra kalktım, yolun karşısına geçip eve girdim.