Is Anything Wrong? Is Anything Right?

İstese Bir Akvaryum Olabilecek Kadar Büyük Kadehim

Ayın kavun dilimi gibi batışını izliyorum. 
Aklımda birkaç bir şey... 
Sinirliyim, stresliyim, moralim sıfıra yakın fakat tüm bunlara direnen biri var benden içeri. 
Abbasağa Parkı'nın üstünden sessizce batıyor ay.
Hava serin, şarap ılık, ben her nasılsa iyiyim.
Kendimi iyi olmaya zorladığımdan belki,
Belki de hüznümden sıkıldığım için.
İstese bir akvaryum olabilecek kadar büyük kadehim,
Yine de içinde bir balığın mahpus olmasını istemezdim.
Hava serin, şarap ılık ve ay bir kavun dilimi gibi batmakta.
Şiir değil bu, bir takım bazı satırlar yalnızca. 
Kapitalizmi düşünüyordum aslında gözlerim kapalı, sonra ayı gördüm.
Bir şarap açtım ki dönemem.
Kapitalizmi düşünmekten vazgeçtim sonra.
Ağzına kadar doldurduğum akvaryumdan iri bir yudum aldım.
Güzel şeyler düşündüm, ümitli şeyler. 
Yumdum gözlerimi, kavun kokusu duydum. 

The Coastline

vernon'dan aşırdım.

The Wind of My Soul

Life is awfully real. Especially when it ends for someone you used to know. In such times, it feels awfully, ruthlessly and unfairly real. To the extent of making it hard to philosophize about. Everything we go through -sad or nice- and every piece of us -small or big- that we lose when someone we know is gone and gone for good, are real as hell. 
I didn't even know her well but I knew her enough to hate the fact that she'll no longer exist. And what a beautiful thing to remember someone smiling. I wish the people I love will remember me smiling when I cease to exist. I hope they remember my laughter and my funny mimics which I can't help.
But this post is not about me. It's about life. And death. And how I can still cry over a silly episode of a silly tv show. And then cry over everything else. As I always do. Once I start crying, I end up crying for everything so far. 
Instead of working my brains out, I take my time to weep and write in the meantime. I hug the words tenderly 'cos I would believe no one who'd say it's ok now. It's not ok and I'm scared. It's cruel losing people you used to know and people you used to love. That's when I get scared to hell and want a real hug. Someone to say "yes we're all gonna die but it's ok because look at us". I know it sounds even sillier than a silly episode of a silly tv show. Keeping quiet together would be just as good. Fuck, it would be the best thing to go with a real tight hug. As real as life. As real as death. And as real as everything we ever go through. 
I hate to feel this way. Sounding needy and vulnerable like a silly little girl. But then again, it's fucking real sometimes...

Bir Güneş, Bir Bulut

Filmmiş bu bir tane, gideyim mi ne yapayım? Fragmanı da iyi gibi, naratör filan hoş olmuş yani. 

Replikler keza: 

-evde napıcaksın ki?

- ağlarım herhalde.

Hava çiçek kokunca

hayat güzelmiş gibi oluyor,
sonra geçiyor.

Immune to the stuff