Tuhaf

İnsan tuhaf. Eksik ve maraz dolu; kiminin bilincinde, kiminin değil. Kimi insanı insan yapıyor, kimi insanlıktan çıkarıyor. Tuhaf yani; bu biri olma, bu yaşama hali.


Daha da tuhafı var. Gün geliyor, sen ne kadar insansan o kadar insan biri çıkıyor karşına. Güneş gözlüklerini çıkarıp gülerek "merhaba, çok bekletmedim değil mi?" diye soruyorsun filan. Kolu koluna değince hoşuna gidiyor, çekmiyorsun kolunu. Hatta şeytan diyor ki tut elini, hiç bırakma. Ya o bırakırsa? Ama elini tutmazsan bunu hiç bilemezsin ki. İki kişinin aynı anda birbirini sevmesinin mucize, aynı oranda sevmemesinin trajedi olduğunu düşünüyorum. Trajediye karnım tok ama mucizeler ara sıra kendini böyle hatırlatmalı.


İşler tuhaflaşıyor. İyi biri olmak istiyorsun, dört dörtlük. Daha güzel, daha akıllı, daha düzgün. Çekidüzen veriyorsun kendine. Daha önceleri bilip de yapmadığın bir şey bu. O zaman aldığın da nefesti, bu da nefes ama başka türlü. Birini bunca sevmek, hatta ona güvenmek -hem de daha önceleri hiç böyle bir ihtiyaç hissetmediğim halde, hem de kendiliğinden güvenmek- yeteri kadar tuhafken bir de bu daha iyi bir insan olmayı istemek hali inanılmaz. 


Daha iyi bir insan olmak istediğim son seferi hatırlıyorum. Zaten bir sefer olmuş, sonra boşvermiştim. Hem de ne boş. Şimdi...şimdi çok tuhaf. Benim gibi sevip, benim gibi düşünen bir adam var karşımda. Söz vermeye inanmıyor, benim gibi. Elele verir çözeriz diyor, benim gibi. İnsan sevmekten vazgeçmez ama sevdiğinden geçebilir diyor, benim gibi. O da insan, ben de. Ama daha iyi bir insan olma isteği uyandırıyor bende. Mutlu olma isteği uyandırdığı gibi aynı. Varoluşu konuşuyor sanki, gülerek. Tutun diyor, tutun artık yaşamaya. Hepsi geçti. 


Yok olmak istemiyorum artık, böyle çok güzel. Acaba aşık olmak buna mı deniyor?