Ay Büyürken

Hurma Sahili

Datça'ya karşı, çatı

Cin tonikler babadan, mandalinalar bahçeden

Dalında güzel olmayan tek çiçek: Kabak çiçeği dolması çiçeği

Kabağın canı can da patlıcan çiçeksiz olur mu?

Taze ceviz: Var mısın elleri kınalamaya?

Yusufçuğu havada kaparım

Karada da kaparım

Güneş çiçeklendi

Manidar çalışma

Halil Çökertme'den çıkar da ben Çökertme'ye çıkarma yapmaz mıyım?

Mavi tur dedin mi böylesi olacak hocam. Gözlerden ırak, gönüller bir.

…Mazı’dayım. Büyümekte olan bir yarım ayın aydınlattığı geniş, beyaz bir Bodrum çatısının üstünde –kıçımın altında hiçbir şey olmadan, tam üstünde- yazıyorum bu satırları. Çiçekli elbisem ve çiçek küpelerimden başka bir fazlalık yok. Az ötedeki gümüşi denizin çakıl taşları ve kayalıklarda çıkardığı ses bana kadar ulaşıyor. Ayın şavkı güzel. Yakamoz, daha güzeldir.

Bir otogarda çığlığı basan küçük bir kız. O kız bendim. Babam her zamanki gibi Atlas almıştı (demek ki abone değildi o zamanlar, eve gelmiyordu). Kapağında Mazı vardı derginin, “Çılgın Dünyadan Uzakta” başlığıyla. Bunun ne anlama geleceğini işitmeme lüzum yoktu, bu yüzden ani bir çığlıktı kopan: Artık yalnızca biz ve bir avuç yaşını başını almış İtalyan komünist değil herkes bilecekti gizli cennetimizi. Ben, oldum olası mekânlara bağlanan bir çocuktum ve mekânlar ha babam değişirdi; öğrenecektim.

“Çılgın Dünyadan Uzakta” Mazı için son derece uygun bir ifadeydi fakat Thomas Hardy’nin Far From the Madding Crowd’unun çevirisi olduğunu henüz bilmiyordum. Öğrendiğimde de madding’in çılgın olarak çevrilmesini içime sindiremediğimi,  çünkü kalabalığı çılgın değil çıldırtıcı bulduğumu anımsıyorum. Bu yaz gelirken iki kitap vardı sırt çantamda: Biri Elhamdülillah Laikiz/ Nancy Lindisfarne, diğeri The Woodlanders/ Thomas Hardy. Nicedir süründürdüğüm ilk kitabı görev bilinciyle okumaya koyuldum ama aklım Yeşilçam senaryosundan hallice bir hikayesi var gibi görünen Hardy romanında. Kişisel geçmişimle bağlantısını ise yeni fark ettim Hardy’nin.

Benzer bir durum daha aydınlığa kavuştu geçenlerde. Feist’in My Moon My Man şarkısını neden kendime bu kadar yakın bulduğumu anladım. Çünkü yeni yeni İngilizce öğrendiğim ve Moon River’ın en sevdiğim şarkılar arasında yer aldığı dönemde ben de aya bir şarkı yazmıştım. Akşam yemek masasından kalkıp ay ışığı altında yürürken ay bir gece tavlamıştı beni, büyülenip kaldığımı hatırlıyorum. Sonra allah jazz söyletmiş ve ben kısıtlı kelime dağarcığımla My Moon diye bir şarkı uyduruvermiştim. Fena şarkı sayılmazdı, en azından içtendi. Kâğıda hiç dökmedim, kimse de duymadı ama izleyen birkaç yıl boyunca aynı yürüyüşler sırasında geliştirdim şarkıyı. Sonra boşlukta kaybolup gitti. Yıllar sonra Feist’in şarkısına bambaşka bir anlam yükledim, sonra o da boşlukta kaybolup gitti. 

Yaklaşık 25 yıldır geliyoruz buraya. Önceleri çadırla İnceyalı’ya, sonradan Hurma’daki mütevazı bahçe ve kulübemize. Tevazu bir yana, emek başka bir yana tabi. 

Büyümekte olan aya karşın onca yıldız görünüyor. Kendimi biraz arkaya atıp ellerimi beyaz yere dayayınca hepsi üstümde. Terasta uyku tulumlarıyla yatınca bir de Samanyolu örterdi üstümüzü. Eylül, tenimdeki ürpertide söylüyor geldiğini. Artık o kadar yaz değil.

Burası da benim evim. Ayağımdaki gümüş hal hal, yazın henüz bitmediğinin ve benim henüz ölmediğimin göstergesi. Bir yaz ritüeli.

Gökova denizi, laciverdi bir ipek gibi yuvarlak hatlarıyla buruşuyor önümde. Yüzümü güneşe dönüp bir de gözlerimi kapayarak yüzersem uçuyorum çocukluk rüyalarımda olduğu gibi. Evimizin adresi ve telefonunu ezberlediğim yıllar olacak ki adres ve telefon numaramızı bir çırpıda söyleyebilirsem havalanıyordum ancak. Sonra Fantazya misali bir ülkenin üstünde süzülüyordum.

Bir yaz daha biterken içim burkuluyor. 

Bunu seven, şunlardan da hoşlanabilir:

Med Cezir 

Yıldızlardan Yorgan

Resimli Tefrika

Bodrum Notları

Summertime

Ha şöyle şeyler çekmişliğim de var, yok değil:

Hindistan-Nepal

Hindistan-Nepal 3