Bu ara

Bu ara havalar da bir garip, bir açıyor bir kapıyor. Sabah bir çıkıyorsun günlük güneşlik. Öğleden sonra atıştırmaya başlıyor, akşam da yağmur indiriyor. Sonra sabah yine hiçbir şey olmamış gibi...
Boğazın iki yakası boyunca uzanıp bir ölü gibi kıpırtısız yatan fakat alttan alta olanca şiddetiyle devinen ve akıntılarına karşı durulmaz o deniz, baharın gelmesiyle bulutların ardından -biraz da nâz ederek- yüzünü gösteren ve sıcaklığıyla ne onduran ne öldüren güneşle oynaşıp fingirdiyor adeta; çapkınca ışıldıyor, ışık saçıyor etrafına. Öğlene kadar sürüyor bu, öğleni biraz geçiyor hatta. Bu hali görülmeye değer, bir kadın olsa adı Hayat olurdu. Gülüyor, güldürüyor; insanı hayata, kendisine bağlıyor. 
Tam müptelası olmuşken bulutlanmaya başlıyor. O zaman kuvvetli bir rüzgar esip içini üşütüyor insanın, üstüne bir şal alma ihtiyacı duyuyor insan. Aniden kuvvetle esen rüzgar aniden çekip gidiyor; birine uğramış, birine bakıp çıkmış gibi. Bir iki saat sonra bir damla düşüyor burnuna, sonra birkaç tane daha. "Bak" diyor, "geliyorum, kafanı sokacak bir yer buldun buldun, bulamadın benimsin". Diyeceğini deyip kaçıyor o da. 
Birkaç saat sonra göz gözü görmüyor, ıslanmadık hiçbir şey ve hiç kimse kalmıyor. Seviyorum bunu. Hepimizin eşitlendiği anlardan biri bu. Donumuza kadar ıslanmışız, donumuzun nasıl olduğundan, bir donumuz olup olmadığından bile bağımsız ıpıslağız. Sırılsıklam. Hiçbir şemsiye ya da saçak altı kurtarmaz bizi, su yolunu bulur. 
Su yolunu bulur, biz su kadar iyi değiliz bu işte. Yağar ha yağar. Yağmur her yerde güzel kokar. İster toprağa karışsın kokusu, ister betona. Yağmurda bir ferahlık, bir rahatlık var. Nereye düşüyorum demez, yağar. Yağsın be abi, yağınca çok güzel yağıyor.
Bu ara havalar da bir garip. Açsa bir türlü, kapasa bir türlü. Baharın gelesi var, yaz bastırıyor. Kış da değil bu sonbahar gitmek bilmeyen, bitmek bilmeyen bir Eylül. 
Havalar da bir garip hocam. 
Bir açık bir kapalı; bir güneşli bir yağmurlu; hem güneşli hem yağmurlu...