Beynimi yediniz cır cır cır!

Bodrum, Turgutreis’teyim. Burası İstanbul’a çok uzak. Ankara-İstanbul yolunun uzayıp kısaldığına çok şahit olmuştum ama Bodrum’dan bakıldığında İstanbul ve ona dönme vakti hiç bu kadar uzak görünmemişti gözüme. Oysa çok güzel burası. Hele uçaktan iner inmez rakı masasında bana ayrılmış olan yere kurulmak harikuladeydi. Rakı masası kumların üstüne, dalgaların bittiği yere kurulmuş; ben rakı masasına, yıldızların bittiği yere kurulmuşum. Kadıkalesi’ndeki Körfez Restoran’da, tam sevdiğim gibi bir masanın (uzun, kalabalık) ucundayım. Başımı kaldırınca yıldızları görebiliyorum. Masamız denize ayağının ucuyla dokunup geri çekiliyor haspam. Halbuki su nasıl da ılık olur geceleri, anlatamıyorum ki.

Deniz börülcesi, ahtapot salatası, çiçek dolması, patlıcan…ana yemek lahos buğulama, çünkü öyle yazmışım. Sadece hayal kuruyordum oysa. Bir dönem yasaktı, hayal kurmam yani. Kendime totaliterim, kimseye bir zararım yok. Kendini hayalini kurmaktan bile alıkoyduğu şeylerin gerçekleşmesinin de önüne geçiyor insan. Hayal bile edemeyeceğimiz halde gerçekleşen şeyler yok mu, var, onlar da var. İyi ki varlar.

Çok seviyorum şu yukarıdan sallanan renkli lambaları. Ferzan Özpetek filmlerindeki sofraları anımsatıyorlar bana. Vitraylı da olur ama bu yüksek bir beklenti. Işığın fazlasını sevmiyorum, hele geceleri. Işık dediğin gündüz olur. Geceleri loş hatta bazen zifiri karanlık olmalı. Yoksa insan nasıl yakamoz görür, ayın tadına nasıl varır?

Bizim orada daha güzel yaparlar lahos buğulamayı. Defnesi, baharatı eksik olmaz. Yeşil biber konmaz en basitinden, tadını acıtmaktan başka işe yaramamış burada da. Güzeldir bizim oralar. Hayal edilmeyecek gibi değil.

Mesafe ve zaman sıcaktan esneyip uzuyor sanki. Burası ne kadar güzel, keyfim ne kadar yerinde olursa olsun özlemeye çare yok. Yine de beklediğim gibi değilim. Garip bir dinginlik kök salıyor içimde. İçimde büyüyen özleme sarılmış onu sakinleştiriyor sanki. “Güzel günler göreceğiz” deyince “yemezler” demiyorum çünkü bana da öyle geliyor şimdi.