And Not A Single Fuck Was Given That Day

Gene yol var. 
İstanbul-Ankara yolu döngüselliğinden bir şey kaybetmemiş gibi görünüyor. Yollar hala Ankara'ya çıkıyor. Tez teslim ve mezuniyet işlemleri, malum. Aynı okuldan iki kere mezun oldum zaten, üçe tamamlayıp rahatlasam mı diyorum? Yeniden Ankara'ya yerleşmek mi? İnsanın aklından geçiyor ister istemez. Hem Ankara'da yaşamayı İstanbul'da yaşamaktan daha çok seviyorum. Huzurlu, sakin, telaşsız. Oysa en çok da bu şehri tükettim yaşarken. İnsan en sevdiğine edermiş ya en kötüsünü, işte öyle bir şey. İstanbul duymasın. Yok bir şey canım, su içmeye kalktım, uyu sen.

Berlin'deki arkadaşımla konuştum. Üçüncü bir kişiyle ilgili üzülmem gereken bir şey söyledi bana. Üzülmek mi? Perişan olmam gerekirdi. Üçüncü dubleyi koyuyor, beşinci sigaramı yakıyor olmalıydım. Kendi küçük hikayemi bütünlüğü içinde ele aldığımda karşı karşıya kaldığım en acımasızca gerçekti belki de. Soğukkanlı bir katil gibi soğuk, mesafeli fakat öldürücü. Ölmedim. Hatta güldüm. Azıcık bile olsa rol yapma gereği duymadığım bir arkadaşımdır, demek ki rol yapmıyordum. And not a single fuck was given that day eşiği mi bu acaba? Eğer öyleyse hoş gelmiş sefa gelmiş. Geç olsun güç olmasın.


Şu an bir dilek dileme şansım olsa ipod'umda bütün Belle and Sebastian şarkılarının olmasını dilerdim. Ondan sonra da Doctor Who'nun yeni sezonunun bir an önce başlamasını. Californication bile başladı, adam olsun. İşte ondan sonra doktora başvuruları için research proposal, tezi bozdurup makale çıkarmak, o arada iş bulmak falan filan. Fakat şu ufacık an için tek istediğim Belle and Sebastian. İlaç gibi. 


O değil de... David Duchovny'ye can veren allahım, rol veren kastingcim... bir de dizinin müzikleri demek istiyorum. O kadar diyorum.

(write about love, he mi? buna gene belle&sebastian'dan bir musiki eseriyle cevap veresim geldi: fuck this shit.)