Ev Tıkırtıları

Ev tıkırtılarının türlü çeşit sebebi olabilir. Maddelerin genleşmesi, genleşmemesi (tam tersine ne deniyorduysa o işte), rüzgar, tahta kurdu vesaire. Hayır. Ev tıkırtılarının sebebi yalnızlıktır. Zira ev hep tıkırdar. Lakin ne zaman ki evde çıt çıkmaz, o zaman kulak kesilir insan, o zaman duyar.

Yıkanıp mutfak tezgahına üst üste yığılmış bulaşıklar mesela. Oraları buraları uyuşunca kıpraşırlar. Kupanın bir tanecik kolu vardır zaten, o ağrır sürekli eli belinde durmaktan. Düz tabak mütemadiyen huzursuzdur çukur tabağın desteğiyle belini doğrultmuş olmaktan. Tencereler, tavalar ise yerini sevmeyen saksı çiçeği gibi söylenip dururlar. Hepsini kendi haline bırakınca bulurlar sevecekleri yeri .

Pencereler açıksa kapılar çarpar. Perdelerin kumaşı ses çıkarmasa kornişler tıkırdar. Hiçbir şey olmasa biri bir şey düşüverir elinden üst katta. Televizyon gözlerini kapatmış, harareti azalmış uykuya dalarken ferah bir oh çeker inceden. Duyulur duyulmaz değil, duyulur. Her şey rahatlar evde. Bir ben uykuyu beklerim. Beklerken de evi dinlerim.

Cereyanla aramız iyi. O, kapıları pencereleri hafif hafif vurdukça ses oluyor evde. O eğlensin diye kapatıvermiyorum hepsini. O da belli ki razı değil beni sessizliğe gömmeye. Tıngır mıngır geçinip gidiyoruz.

Korkardım eskiden. Dinlemeyi öğrendim.

Bir tek, saatçi büyük dededen yadigar duvar saati. Onunla anlaşamadık bir tek. Sesi soluğu çıkmıyor zaten, iki adımda kesiliveriyor nefesi. Yaşlılık zor şey. Bırak çıkmasın dedim anneme. İyi böyle. Hain evlatlar, sütü bozuk torunlar gibi çıktı sesim ama dayanamıyorum sesine. Tık tık tık tık…deli ediyordu beni. Hazır sustu gene, bırak öyle kalsın. Tık tık tık tık…o tıklarken başka bir şey düşünemiyorum. Tık tık tık tık…biz ne yaptık böyle; nasıl yaşarız artık? Nasıl geçecek seneler?  Ama işte geçiyorlar. Peki ya dursaydı zaman? Tam da o an. O zaman ne yapardık?

Tık.

İri bir yağmur damlası indi pervaza.