Kapak

Evrenin espri anlayışı deyip geçtiğimiz şey, yani hayat, çok acayip.

Haziran'ın başında Sakın Gelme Godot diye yazmışım buraya.

Yazdıktan kısa bir süre sonra takma adı Godo olan biriyle tanıştığımı düşündükçe gülesim geliyor.

Tanrılar yazdıklarımı izleyip benimle alay ediyor olabilirler mi? (Tanrılar mı? Bir tanesiyle bile başım hoşmuş gibi mitoza verdim olayı.)

Yazıda, ne varsa yüklemişim Godot'ya. Sevdaları, hayalleri, beklentileri. Umutsuz, karanlık bir yazı aslında. Hiç gelmeyen bir karakterde cisimleşmiş hepsi. Çıkıp gelmesi ümidinden, boş hayallere bel bağlamaktan men eden dikenli satırlar.

Sen misin tavır yapan, ahkam kesen...hayattan ayşec.'e kapak gibi cevap:

-Merhaba, ben Godo.

Evet, geldi. Sadece bir isim benzerliği de olsa geldi işte.

İnsanın içinde en son ölen şey umut. Umudunu yitirme der gibi geldi. Gelişi dedi bunu, kendi değil. O hiçbir şey söylemedi.

İsteyince nefis anlam yüklerim. Misal, annemin bir doğum günümde hediye aldığı gümüş küpelerim vardı. Çiftin biri şeytan, biri melek. Dün eve gelince fark ettim birinin düştüğünü. Çok üzüldüm ama çok da merak ettim hangisi diye. Sabah baktım, şeytan yok. Melekle kalakaldık.

Şeytanlar, melekler, tanrılar ve yüklesek bir türlü yüklemesek bir türlü anlamlar işte...