2 Ekim 2010 Cumartesi

Kapak

Evrenin espri anlayışı deyip geçtiğimiz şey, yani hayat, çok acayip.
Haziran'ın başında Sakın Gelme Godot diye yazmışım buraya.
Yazdıktan kısa bir süre sonra takma adı Godo olan biriyle tanıştığımı düşündükçe gülesim geliyor.
Tanrılar yazdıklarımı izleyip benimle alay ediyor olabilirler mi? (Tanrılar mı? Bir tanesiyle bile başım hoşmuş gibi mitoza verdim olayı.)
Yazıda, ne varsa yüklemişim Godot'ya. Sevdaları, hayalleri, beklentileri. Umutsuz, karanlık bir yazı aslında. Hiç gelmeyen bir karakterde cisimleşmiş hepsi. Çıkıp gelmesi ümidinden, boş hayallere bel bağlamaktan men eden dikenli satırlar.
Sen misin tavır yapan, ahkam kesen...hayattan ayşec.'e kapak gibi cevap:
-Merhaba, ben Godo.
Evet, geldi. Sadece bir isim benzerliği de olsa geldi işte.
İnsanın içinde en son ölen şey umut. Umudunu yitirme der gibi geldi. Gelişi dedi bunu, kendi değil. O hiçbir şey söylemedi.
İsteyince nefis anlam yüklerim. Misal, annemin bir doğum günümde hediye aldığı gümüş küpelerim vardı. Çiftin biri şeytan, biri melek. Dün eve gelince fark ettim birinin düştüğünü. Çok üzüldüm ama çok da merak ettim hangisi diye. Sabah baktım, şeytan yok. Melekle kalakaldık.
Şeytanlar, melekler, tanrılar ve yüklesek bir türlü yüklemesek bir türlü anlamlar işte...






1 yorum:

  1. Melek seytan falan deyince aklima Book of Laughter and Forgetting geldi. Bakiniz:

    “Angels are partisans not of good but of divine creation. The devil, on the other hand, is the one who refuses to grant any rational meaning to that divinely created world… Things deprived suddenly of their supposed meaning, of the place assigned to them in the so-called order of things… make us laugh. In origin, laughter is thus of devil’s domain… The first time an angel heard the devil’s laughter, he was dumbfounded… He knew that he must react swiftly somehow, but felt weak and defenseless. Unable to come up with anything of his own, he aped his adversary…
    Thus the angel and the devil faced each other and, mouths wide open, emitted nearly the same sounds, but each other’s noise expressed the absolute opposite of the other’s. And seeing the angel laugh, the devil laughed all the more, all the harder, and all the more blatantly, because the laughing angel was infinitely comical.
    Laughable laughter is disastrous.”

    Bu Kundera da bazen cok sevilesi oluyor...

    Godo(t)'ya sevgiler.

    YanıtlaSil