Kişisel Bir Şey

Bazen gereklilikten bazen de sırf oyun olsun diye itici sözler sarf ederim.

-          Neden onu sürüyorsun ki şimdi?

-          E dudaklarım çatlıyor.

-          Hadi canım oradan!

-          (Sen kaşındın) Doğru, ondan değil. Dudaklarım dehşet güzel olduğu için.

-          Ve gözlerin de…

-          Tabi burnum da.

-          (Nereye kadar sürdürebilir?!)

-          Ha bi de baya zekiyim.

Halbuki alenen değilim. Geyik olduğu da en çok buradan belli zaten. Bir paradoksa parmak basmış olacağım ama yalan söylemeyi bile beceremem. Neden? Çünkü zeki insan yalan söyleyebilir. Tutarlı bir kurgusu olur ve hem de onu aklında tutar. Ben kursam her yanı dökülmekle kalmaz, aklımda da tutamam. Azmetmediğim anlamına gelmesin, pes etmiş değilim. Lakin ekseriyetle işin doğrusunu daha başında lank diye söyler kurtulurum. Kapasitem belli, elimizdeki malzeme bu. Ha yalanlarımı yiyen bir allahın kerizi yok mu, var elbette öyle bir hıyar. Bendeniz. Bugüne dek en çok ve en iyi kendimi kandırdım. Attığım kıtırları kimseler yemedi, ben yedim. Gol? Yemem. Kıtır? Tabi ki yerim.

Misal, Teoman. Ben Teoman sevmem arkadaş. Eyvallah, meslektaş ama o da bir yere kadar. Şebo kadar olmasın böyle bir alayına isyan tavrı; bir ağzını yamultarak konuşmalar, şarkı söylemeler… sahnede içtiği sigarayı gitarla teller arasına sıkıştırmazsa zaten hatırım kalır. Ablada tavan süpürgesi gibi bacak olacak ki adamın doğmamış çocukları da aşağı aka aka bitemediler.

Daha on beş yaşımdayken burun kıvırıyordum adama. Yaş oldu yirmi beş, yelkenler suya. Bu işte bir terslik var. O zaman anlamıyormuşum desem, Barış Manço mu lan bu? Beş yaşındaki çocuğun Bal Böceği’nden çakmamasına benzer mi hiç. “He canım he, çok acılar çekmişsin anlıyorum ama bekleme yapma, devam et” diyemediğim bir noktaya mı geldim nedir. Artık her ne karın ağrısıysa, adamı sevdiğime işaret eden deliller boyumu aştı (gerçi ortalama bir makiden uzun olmadığım içün anlamlı bir kriter olmadı o, neyse). Bir kere, ssg’nin Sour Times’ı Portishead’den aparttığını öğrenince şarkıdan site adı koyma fikrini apartmaya kalkıp, Teoman’ın Gündüz Düşleri’yle kalakalmam önemli bir işaret. Bir takım erotik implikasyonlara göğüs germek pahasına (erotizme inanmıyorum ama bir göğüs var) adını koyduğum şarkının sözleri anlamını yitirince, düşler de elimde patladı ama o da idiotlojinin şanındandır deyip geçiyorum.

Gene de uyanmadım mevzuya. Sittin sene de uyanmazdım ya şu ayma üstüne ayma yaşadığım sahil yürüyüşlerim sağ olsun. Gene hırs hırs hırs diye deli danalar misali İstinye, Yeniköy, Tarabya, Sarıyer…artık allah ne verdiyse arşınlarken bir de baktım çevir çevir aynı albümü dinliyorum: “O” (1998). Bir yağmur uzaklardan mı çağırıyormuş, vay efendim gelirsen severim mi diyormuş buna. Bu da şehri orasından burasından vurup gitmenin peşindeymiş. Sonra bunun bir damla gözyaşı varmış, o da göle düşmüş. Bazı ölümler uzun, bütün hayatlar kısaymış deyince bir nutkum tutuluyor, o ayrı. Bazı yalanların güzel olduğunu neden bana daha önce kimse söylemedi lan diye celallenmedim de değil. Hayır bir yandan “sen geçerken sahilden sessizce” diyor. Diyor ve ben hakikaten bir sahilden geçiyorum filan ama o “sessizce” diye bağırırken sahilden sessizce geçmek ne mümkün.

O değil de (bkz. Scarlet Runner tipi cümle başlangıcı), “bilirim geri gelmezler ama en güzel günleriydi onlar hayatımın” dediği an pes ettim ben. Tamam dedim, sen kazandın. Seviyorum ulan. B’nin sempatizanlığını bahane edip, ölüp bitmediğim adamın konserine vermeyeceğim parayı verip Hadigari’de dinlemedim mi ben bu adamı? Bira alayım diye yanaştığım barın sahneye yakınlığı dolayısıyla ben de bir yakınlık hissetmedim mi kendisine karşı? Hissettim ama yalamadım, neyi? Tükürdüğümü. Ta ki bugüne dek. Bir daha Toraman dersem dilimi eşek arıları soksun. Yok be, kesin derim gene. Olsun bu da bir adım. Geç olsun güç olmasın. Hastasıyım yüzleşmelerin. 


not: "geri gelmesinler ama en güzel günleriydi onlar hayatımın" diye anlayabilmiş olmayı nasıl başardığımı düşünüyorum...