Haydar Haydar

Dün saat ikiyi çeyrek geçe vapuruyla Beşiktaş'tan Kadıköy'e geçiyordum. "Ben Teoman sevmem ki" diye homurdanarak da olsa vapur boyunca ve Haldun Taner'in önünde beklerken İstanbul'da Sonbahar'ı altı, Gündüz Düşleri'ni beş kere dinlemiş olmalıyım. Vapurda her zamanki gibi dışarı oturdum. Biraz süre geçip de cesaretimi topladıktan sonra dünyanın en klişe karelerine yenilerini eklemek için fotoğraf makinesini çıkardım çantamdan. Üçe yirmi kala vapur Kadıköy'e yanaşırken elimde fotoğraf makinesi, Haydarpaşa'yla bakıştık. Uzun uzun seyrettim ilk defa. Makineyi çantama koydum sonra. Haydarpaşa'yı çekmek gereksiz geldi. Haydarpaşa işte...
Hep orada olacak sanıyor insan. Yerine otel yapılmak için ormanların; bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine yaşamanın mümkün olduğu bir dünyanın hayalini kuran insanların otellerde yakıldığı bir ülkede tarihi bir gar yakılmış çok mu?
Bu sefer trenle gideyim diyordum Ankara'ya. İki duble de rakı içerim hem. Keyfe bak hocam. Sonra Gar Meyhanesi'ne gidelim diyorduk. Kaç yıl oldu gitmeyeli. Neyse canım, otelinde kalırız artık! O zamana kadar bizi de yakmazlarsa tabi. Yana yana çıkacakmışız ya aydınlıklara, öyle diyordu Nazım. Güzel günler göreceğiz de diyordu. Şu inanmak huyum kurusun, inanırdım. Halbuki öyle çok insan yandı ki şimdiye kadar ışıldağa dönmüş olmalıydık çoktan. Bir cacık olacağı yok demek ki. İçim yanıyor, içimiz.