"Yaşamanıza çok sevindim!"
Cerenimo'ya...
çok güzel! çok teşekkürler :)
YanıtlaSilben de özledim inan, ve ben de seviyorum... hayatımın/çocukluğum tamamı orda geçmemiş olsa da kendimi bildim bileli değirmendereliyim ben...
yerime de gez, yerime de kokla o tüpraş manzaralı küçük sahilimizi :)
ne demek, bişey değil:)
YanıtlaSilyalnız tüpraş'ı da çektim! :) ama o kadar özdeşleşmiş bir manzara ki n'apıyım.
küçük sahilimiz ucuz bira&canlı müzik cennetine dönüşmüş ama olsun. sahafımız yeter.
değirmendere'yi merak ettim iyice:)
YanıtlaSilbenim çocukluğumun geçtiği mahallede kendimi bildim bileli yakınlardaki bir lisenin köşesindeki bir ağacın dibinde çakmak dolduran bir amca vardır.
yıllardır, her gün, istisnasız o ağacın altında durur çevre esnafla muhabbet eder ve çakmak gazı doldurur. kendisini hiç tanımasamda benim için cok onemli bir yeri vardır, çocuklugumu o mahalleye baglayan unsurlardan birisidir kendisi, o aklıma geldi nedense. bir gün, tekrar mahalleye döndüğümde kendisinin güzel güzel fotograflarını çekmek istiyorum, "yaşıyorsun!" diyerek önce tabi:)
dalga geçmeyelim lütfen :) öyle saf bir sevinç ki o. yaşıyor diye mutlu olmak yani, çok acayip.
YanıtlaSilçocuktuk diye mi bilmiyorum ama sanki daha güzeldi eskiden. ahşap heykel sempozyumu olurdu her sene, bir sürü yabancı sanatçı doluşurdu. çınaraltı'nda çalışırlardı, çalışırken izlerdik onları konuşurduk filan. sahil boyunca tahta heykeller durur hala.
yazık ki depremde ünlendi değirmendere. bir kısmı su altında kaldı. bu çınaraltı dediğimiz yerin ön kısmı da öyle. bir müddet ulaşamamıştı bile kurtarma ekipleri. depremden sonra insan profili çok değişti yalnız..ama bu da başka bir homurdanmanın konusu :)
neyse, ben niye seyahat acenteliğine verdim ki şimdi olayı :) kıssadan hisse: insanın çocuk olduğu yerleri yeniden ziyaret etmesi...çok acayip.
dalga geçmiyordum ki:P o amcayı tekrar gördüğümde "aa yaşıyor muydu bu amca" demiştim ve her seferinde "bu sefer fotografını cekecegim" diyerek donuyorum o mahalleye, unutuyorum sonra:l
YanıtlaSilinsanın çocukluğunun geçtiği yerleri ziyaret etmesi çok acayip. ya çocukluğuna dair hiçbir anı/tanıdık kalmamıştır orada, gariptir. ya da çocukluğuna has kişileri/yerleri görürsün, gariptir. iki durumda da farklı farklı hüzünlü bir gariplik var.